Co by tu jeszcze zmalować?

Skoro wydało się już, że maluję po ścianach, to śpieszę donieść, że robię co mogę, żeby doskoczyć do europejskich standardów. (Może kiedyś i mnie dadzą dotacje?). Ten domek spotkałam w Tarragonie i od razu poczułam, że zmalowała go jakaś bratnia dusza. Na ścianie nie ma ani jednego prawdziwego otworu okiennego ani drzwi. Ot, radosna twórczość w ozdabianiu podstarzałej kamienicy. Uwielbiam takie niespodzianki w miastach i żałuję, że władze Warszawy nie dojrzały do tak oczywistej decyzji, żeby powierzyć mi np. ścianę wschodnią Pałacu Kultury. A przecież nie takie ściany  mazało się w dzieciństwie.

PS

Gdyby komuś przeszło przez myśl, że ta Pani na pierwszym planie jest autorką tego bloga, to niech szybciutko się tej myśli powstydzi. Ja występuję w znacznie niższych kategoriach wiekowych i wagowych.